μεγαλώνοντας

μεγαλώνοντας βλέπεις ζεις περιστάσεις αναρωτιέσαι
κοιτάζοντας ανθρώπους μπροστά σου
που έχουν πιάσει τον πάτο
προσπαθείς να μπεις στη θέση τους να νιώσεις
έστω για ένα λεπτό αυτό που καταρρέει μέσα τους
και τους έκανε να φτάσουν εκεί που είναι
μιλάς μαζί τους και πάνω
στα λόγια τα πολλά λες "σε καταλαβαίνω"
ενώ στην ουσία κανεις δεν μπορεί να καταλάβει
πραγματικά το πως είναι να νιώθεις αυτό το συναίσθημα του πόνου
δίχως να έχεις ζήση η έχεις βρεθεί ποτε ο ίδιος σου σε αυτό το σημείο.
φτάνεις στο πάτο .. το πρώτο πράμα που σκέφτεσαι είναι να δόσης
ένα τέλος.. ένα τέλος που θα σε κάνει ίσος να βρείς τι γαλήνη, την ηρεμία σου...
κάτι όμως σε κρατάει.. σε απομακρύνει από τι σκέψη αυτή,..
για ποσο όμως!!!!!
Η ζωή σου έχει καταντήσει ένα θέατρο
το γέλιο σου είναι αμήχανο
βρίσκεσαι σε παράστασης γνώριμες σύγχρονος και απόμακρες
νιώθεις τον εαυτό σου σαν ένα άγαλμα που απλά υπάρχει
προσπαθείς να αρπάξεις την τελευταία δύναμη που σου έχει απομείνει
να βάλεις φωτιά και να να κανεις σταχτη όλα αυτά που σε οδηγούν στον πάτο
να πιάσεις από τα χερια και πάλι τι ζωή και να κερδίσεις το χαμόγελο σου ξανά
να γίνεις ο εαυτός σου που όλη γνώριζαν και θαύμαζαν...
ποτε σου όμως μην περιμένεις να καταφέρεις να στάθης και πάλι ψιλά
αν δεν πιστέψεις, αγαπήσεις τον εαυτό σου
αυτός που πραγματικά είναι
γιατί το αξίζεις.